Over de knie

Uit naar ON in de strijd om de 1e periode. Dat is natuurlijk geen ideale tegenstander, ON herbergt veel voetballend vermogen en stond niet voor niks maar twee punten achter ons als trotse koploper. Daar kun je dus van verliezen, maar de manier waarop het gebeurde sloeg nergens op.

We begonnen niet eens zo slecht. Na 5 minuten brachten we de 0-1 op het scorebord en in de volgende tien minuten hadden we de voorsprong zelfs kunnen uitbreiden. Maar we waren ook al gewaarschuwd, ON was aan het begin van de wedstrijd ook al een paar keer gevaarlijk doorgekomen met razendsnelle uitbraken. Wat er vervolgens gebeurde tartte alle voetbalwetten. We hadden in de 7 voorgaande wedstrijden nog maar 6 goals tegengekregen en kregen er nu in 30 minuten maar liefst 5 tegen. ON combineerde naar hartelust en creëerde kans na kans met hun snelle aanvallers, dat deden ze echt uitstekend. Maar wij stonden er apatisch naar te kijken, ons middenveld werd overlopen, er werd geen duel gewonnen en onze achterhoede (die vorige week de hemel nog werd ingeprezen) gaf vrije doorgang bij iedere aanval van ON. 

De wedstrijd was daarmee natuurlijk gelopen. Dat het niet nodig was bleek wel in de 2e helft, toen we er meer energie in staken. We kwamen zelfs op 5-3 en even leek het nog spannend te worden. Maar vlak voor tijd gooide ON de wedstrijd op slot met de 6-3.

Jammer, jammer, jammer. Natuurlijk is ON een goede tegenstander, voetballend zelfs de beste tot nu toe. Maar wat overheerst is onze eigen onmacht om scherp te zijn en alles te geven wat nodig is om de wedstrijd en daarmee de periodetitel binnen te slepen (wat tegen MVV juist wel lukte).

Maar ja, het seizoen is nog lang, we doen in ieder geval bovenin mee. De rug maar rechten en er volgende week weer staan tegen Lemelerveld.